I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 261-262); Rodríguez (1980: 163 [= LPGP 393]); Cohen (2003: 544); Littera (2016: I, 444).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 214); Braga (1878: 115); Fernández Pousa (1959: 234); Machado & Machado (1960: VII, 87-88).
III. Antoloxías: Álvarez Blázquez (1975: 32); Alvar & Beltrán (1989: 291-292).
2 amiga] amigas V 5 el] ci V 6 rogar] roguar V 10 preito] piuo V 15 p[ro]uguera] pugnera V 20 começar] comezar V
2 amiga] amigas Nunes 5 ousa mentar] ous’a mentar Nunes : ousa ‘mentar Cohen, Littera 8 el[e]] el [o] Nunes 11 ousa mentar] ous’a mentar Nunes : ousa ‘mentar Cohen, Littera 13 que lh[o] eu] [já] que lh’eu Nunes 14 que] ca Cohen; ouv’i] houvi Littera 17 ousa mentar] ous’a mentar Nunes : ousa ‘mentar Cohen, Littera 20 non á quen i o] non o quiso Nunes : non á quen o Cohen : nom há quen’o Littera
(I) O meu amigo non pode recibir ben de min, amiga, vede por que non: el non mo di, así Deus me perdoe, nin llo digo eu a el, e así nos acontece: el con pavor non mo ousa mentar; eu, amiga, non llo podo rogar.
(II) E xa hai moito tempo, abofé, que el puidera gozar do meu ben e nunca xamais mo ousou dicir; e o asunto direivos como é: el con pavor non mo ousa mentar; eu, amiga, non llo podo rogar.
(III) E hai moito tempo que eu llo entendín, porque mo dixeron, mais el tivo moito medo alí de me causar pesar e, por Noso Señor, agradaríame moito iso, e así estamos: el con pavor non mo ousa mentar; eu, amiga, non llo podo rogar.
(1) E o asunto estaba disposto para se consumar, mais non hai quen o comece.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:87) + 10c 10c
Encontros vocálicos: 20 i‿o
O refrán da cantiga, coa interpelación a unha amiga, parece confirmar que a lección <amigas> sería un erro de V por <amiga>.
Non obstante, tamén se podería considerar que o plural amigas fose unha interpelación ás amigas, mentres que no refrán amiga sería unha referencia a si mesma, que si se sente amiga (disposta a corresponderlle e a fazer ben ao amigo) e como tal non pode ser ela quen tome a iniciativa de rogar ao amigo.
O texto de V permite a segmentación da preposición a para a construción ousar + a + infinitivo, que Nunes propón na súa edición. Con todo, no corpus trobadoresco profano prevalece a ausencia da preposición neste complexo verbal (véxase nota a 167.11).
No relativo a mentar, esta variante xa presenta a aférese inicial de e- que se consolidou na lingua moderna e de que achamos unha ocorrencia antiga na obra Menina e Moça de Bernardim Ribeiro (a mediados do século XVI): Mas, ao mentar do cavaleiro que ela fez, ouvio ele como per sonhos (cfr. CGPA, s.v.). Talvez por isto Cohen (e Littera) suxire unha crase a través de ‘mentar.
Para alén da inxustificada refacción textual de Nunes, a sinalefa i‿o fai prescindíbel a expunción de i que Cohen (e Littera) propón (cfr., por exemplo, i‿aviltar, 7.10; i‿ora (1334.13). Neste sentido, non é necesaria a emenda proposta por Gonçalves (1983: 109) para converter o adverbio pronominal i no pronome de interese xi: ...mais non á quen [x]i-o começar.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.
Previous
