326 [= RM 40,7]

Non am’eu mia senhor, par Deus

Fernan Fernandez Cogominho

Notes

Texte

• *

  Michaëlis e Littera non percibiron o erro de copia das fiindas, presentadas en B como unha estrofa + unha fiinda. Porén, as rimas delatan o erro do copista, que introduciu por lapso o inicio de refrán antes da derradeira fiinda (coa correspondente marca –errada– de Colocci).

• 3-4

  A edición destes versos esixe só resolver a lacuna do copista en B, que afecta ao verbo começar no v. 3, que neste contexto, coa preposición con, significa ‘iniciar relacións amorosas’. Non ten, pois, sentido a intervención editorial de Michaëlis, que desloca fui para o v. 4 e introduce un desnecesario pois ausente do manuscrito.

• 13

  A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/, o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.

• 19

  De novo a intervención de Michaëlis (tamén seguida en Littera) non ten apoio textual nunha pasaxe que aconsella considerar o banal erro <e>/<e͂> de forma que transpareza a locución adverbial en cabo ‘finalmente’ (tamén en 430.11), antónima de de cabo ‘novamente’ (1317.13), directamente relacionadas coas diversas locucións prepositivas construídas arredor de cabo (véxase nota a 149.5). Esta locución atéstase tamén con frecuencia na produción prosística, ás veces co posesivo incorporado, que tamén se rexistra no corpus profano trobadoresco: que fode ja en seu cabo (1651.10).

• 19-24

  A presenza do inicio do refrán na copia de B após o v. 22 provocou que Michaëlis (seguida por Littera) editase as dúas primeiras fiindas como unha cuarta estrofa, a pesar de que o esquema rimático indica, como advertiu González Martínez, que estamos perante dunha sucesión de fiindas.

• 20-22

  Nótese como no v. 20 aparece fui como forma de P3, mentres que no v. 22 é foi forma de P1: a pesar de que en xeral se estabelece unha oposición P1 / P3, fui (< fŭī) / foi (< fŭĭt), pola acción metafónica de -ī final nalgúns pretéritos fortes (cfr. tamén fiz vs. fez, sive vs. seve, tive vs. teve etc.), foi pode ser resultado de P1, o mesmo que fui de P3.

• 23

  A medida octosilábica do verso aconsella a expunción da preposición de da perífrase verbal: téñase en conta que en 164.19, fronte a A, que presenta a lección correcta, en B aparece erroneamente esta mesma preposición na mesma perífrase (á fazer vs. á de fazer).