I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 392-393 [= LPGP 798-799]); Cohen (2003: 439); Fernández Campo (2012: 153); Littera (2016: II, 326).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 278); Braga (1878: 152); Machado & Machado (1956: V, 313).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 201); Ferreiro (2023a: 39).
1 amigas] amiga V 2 gran] grã B 4 mí] mī B 5 chorava] c\h/oraua V; começou] comecou B 7 bõa] boa B; querrei] q̅irey B 8 pran] prã B 10 mias] Mays B : mays V; amigas] amigue V 13 Ouv’el] Ou nel V; gran] grã B 14 mias] Mays B : mays V
3 o dia [en] que s’el foi] [en]o dia que s’el Nunes : o dia que s’el[e] foi Cohen, Fernández Campo
(I) Miñas amigas, eu quero desde este momento querer moito o meu amigo, pois o día en que el se foi de aquí viume chorar e, con dó de min, cando choraba, comezoume a mirar, viume chorar e púxose (tamén) el a chorar.
(II) E, abofé, sempre lle eu quererei, en verdade, o mellor que eu puider, porque el fixo por min o que vos direi, miñas amigas, e non vos mentirei: cando choraba, comezoume a mirar, viume chorar e púxose (tamén) el a chorar.
(III) El tivo gran coita no seu corazón, miñas amigas, cando se separou de min; viume chorar e, despois de que me viu chorar, direivos o que fixo entón: cando choraba, comezoume a mirar, viume chorar e púxose (tamén) el a chorar.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:203)
A isometría do verso é recuperada nas últimas edicións coa forma pronominal el[e], tamén posíbel. De todos os xeitos, é frecuente no corpus a construción dia en que ~ dia’n que.
A construción filhar-se + a + infinitivo é unha perífrase modal incoativa, de inicio de acción. Presenta diversas ocorrencias na lingua dos trobadores, en xeral co verbo chorar nas cantigas dos xéneros amorosos. Cfr., por exemplo, filharon-s’a chorar des i / estes olhos meus con pesar (1147.9).
Exactamente o mesmo erro <mays>/<mias> (amigas) rexístranse nunha cantiga de amigo de Afonso Lopez de Baian (753.8). A presenza simétrica do vocativo mias amigas (vv. 1, 10, 14) é o que leva a supor o mesmo erro na estrofa terceira, onde, con todo, sería posíbel manter a lección manuscrita por medio dunha diferente puntuación:
Ouv’el gran coita no seu coraçon,
mais, amigas, u se de min partiu,
viu-me chorar e, depois que me viu
chorar, direi-vo-lo que fez enton: / ...
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.