Ambos os manuscritos acrecentan un verso final na composición, sen separación tipográfica do refrán: <Oie sse parto coraçon> B, <oie sse parto coraçon> V.
I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 150 [= LPGP 95]); Cohen (2003: 219); Marcenaro (2013: 97); Littera (2016: I, 59-60).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 131); Braga (1878: 63); Machado & Machado (1953: IV, 27).
III. Antoloxías: Tavares (1943 [1923]: 54); Bernárdez (1952: 66); Nunes (1959: 315-316); Tavares (1961: 50-51); Torres (1977: 75); Ferreira (1988: 68); Ferreira (1991: 83); Jensen (1992: 12); Diogo (1998: 254).
3 morre] moire B 7 E ssodes desmesurada (q̄uꝯ nō q̄re) V 9 morrer] moirer B 10 and’eu] audeu B
En Nunes o refrán da derradeira estrofa incorpora mecanicamente o final textual de BV:
quanto coita el sigo ten
sei que toda lhi por mi ven:
oje se part’o coraçon!
4 leixade-m'ir co[n] el] leixade min co[n] el Marcenaro : leixade-m’ir co el Littera 8 vos] vós Marcenaro 15 per] por Nunes; el] [m]’el Cohen, Littera; dev’a gradecer] deva guarecer Nunes
(I) Miña nai, véñovos rogar como un/ha fillo/a roga ao/á seu/súa señor/a (pai/nai): deixádeme ir falar co que morre de amor por min: canta coita el consigo ten, sei que toda por min lle vén.
(II) E sodes inxusta, porque non queredes ter dó do meu amigo, a quen vexo morrer, e estou moi preocupada: canta coita el consigo ten, sei que toda por min lle vén.
(III) Heino ir ver, abofé, e direille algo tan pracenteiro polo que el deba estar agradecido, pois o seu mal logo é mal meu: canta coita el consigo ten, sei que toda por min lle vén.
Esquema métrico: 8a 8b 8b 8a 8C 8C (I, III [= RM 160:321]) + 7’a 8b 8b 7’a 8C 8C (II [= RM 160:416])
Encontros vocálicos: 13 -lo͜-ei
A ausencia de separación tipográfica do derradeiro verso dos manuscritos e a súa desconexión semántica e rimática coa cantiga levou –acertadamente na nosa opinión– á súa expunción por parte de Cohen (e de Littera). Probabelmente se trate dunha espuria incorporación dunha nota marxinal ou dun verso procedente doutra composición (descoñecida).
Nótese o erro de interpretación na edición de Marcenaro (leixade min), que le erradamente a secuencia <leixade mir> de BV.
Por outra banda, consideramos a lección <co> como un erro banal por <cō el>, con omisión da consoante nasal (ou a súa abreviación) na preposición con, feito con presenza nos apógrafos italianos (647.2, 1337.17 etc.); na realidade, é un lapso similar ao frecuente erro de copia <no>/<nō>, por máis que na secuencia con el se rexistre en diversas ocasións (véxase tamén 714.4, 1026.3, 1214.13 e 1492.23). Unha crase do tipo co’el (actualmente dialectal en galego) sería anacrónica por canto ese proceso de desaparición de -n- secundario por fonética sintáctica é un fenómeno que só se produciu moi tardiamente. Cfr. nota a 338.3.
Non ten sentido unha interpretación vós para a lección <u9> dos cancioneiros (véxase Marcenaro), cando a forma átona vén asociada ao uso pronominal que doer ten neste verso.
Non acollemos a reintegración do pronome me que realizou Cohen (e Littera) por non ser necesaria a presenza do complemento indirecto de gradecer.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
