1017 [= RM 63,29]

Entend’eu, amiga, per bõa fe

Joan Airas de Santiago

Notas

Texto

• 2

  A frase formularia u al non á ‘certamente, sen dúbida’ (tamén en 25.11, 170.23, 358.27, 685.10 e 1231.21) concorre con outras variantes ao longo do corpus, co mesmo verbo aver (u non á al, non á i al etc.) ou co verbo jazer (u non jaz al ~ u al non jaz). Idéntico comentario pode facerse para as Cantigas de Santa Maria, en que se detectan os mesmos grupos fraseolóxicos (u al non averá ~ u non averá al, u al non jaz, u non aja al, u non ouvess’al, u outra ren non jaz etc.; véxase Mettmann 1959-1972: IV, s.v. al, aver, jazer, u). Véxase nota a 597.13.

• 4

  Nunes, Cohen e Littera emendan os manuscritos para acomodar a expresión da pasaxe; porén, non consideramos necesaria tal emenda, pois o texto enviado polos códices permite mesmo dúas interpretacións.

  Por un lado, na secuencia del e de vós, tal como suxire Rodríguez, pódese interpretar que a preposición de indica non tanto procedencia canto relación: ‘e non sei por que vos queixades do voso amigo e de vós’; isto é, ‘de vós os dous, de como vai a vosa relación’. Neste caso, a secuencia del e de vós poderá ser unha estrutura paralela a o vosso e o seu de 1019.20, do mesmo autor: julgad’i o voss[o] e o seu, isto é, ‘o vosso e o seu’ referiríase á relación que teñen en común. Por outro lado, o verso tamén podería entenderse como ‘nin del nin de vós sei o porqué dos vosos queixumes’; ou sexa, ‘nin el mo dixo nin vós mo dixestes’. Deste xeito xustificaríase o papel de mediadora da amiga confidente (xa falou con el e xa sabe que ela está queixosa, pero el non lle dixo por que).

• 6

  A terminación gráfica -us é relativamente frecuente no Cancioneiro da Vaticana (<anbus>, v. 6; <amigus>, v. 13). Na realidade, esta grafía aparece case exclusivamente en formas verbais de P4 e nomes masculinos plurais. A súa esporádica presenza, limitada aos apógrafos italianos, mostra que é produto do desenvolvemento da abreviatura <9> en posición final, abreviatura herdada do latín, onde funcionaba como desinencia de nominativo nos nomes da segunda declinación, rematados en -us.

• 13-16

  De novo Cohen e Littera emendan a lección manuscrita para acomodar a expresión no v. 16 coa substitución de vos por non; porén, coa ruptura sintáctica que introducimos no v. 13, a cláusula e esto vos conven lígase ao v. 14: e sei que faredes end’o melhor ... e esto vos conven.

• 19

  A forma outrogar (cfr. outorgar en V), con metátese de /r/ a partir de outorgar (< auctoricāre) ten certa presenza nas cantigas trobadorescas profanas, pois volve aparecer en 468.10 e 475.15, para alén de se atestar esporadicamente na produción medieval prosística (véxase CGPA, s.v.).