I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 70 [= LPGP 178]); Nunes (1973 [1928]: 11-12); Cohen (2003: 593); Littera (2016: I, 215-216).
II. Outras edicións: Moura (1847: 128-129); Monaci (1875: 66); Braga (1878: 33); Machado & Machado (1952: III, 174); Cohen (1987: 34); Júdice (1997: 28); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Norton (1935: 48).
2 mi] a mi B : ami V 4 vir dos] uēdꝯs B : uindꝯ V 5 possa aquel] possa quel V 7 Deus ende] des enđ V
2 mi] a mi Lang, Nunes, Littera : |a| mi Cohen 5 possa aquel] poss’aquel Lang, Nunes 9 per] por Lang; min] mi Lang, Nunes 11 possa aquel] poss’aquel Lang, Nunes
(I) Amiga, sexan dadas grazas a Deus, porque o meu amigo me vai vir; mais moi ben podedes crer, cando o vexa cos meus propios ollos, que poida aquel día ver que nunca vin un maior pracer.
(II) Teña Deus por iso a miña gratitude, porque o fai vir aquí; mais podedes crer por min, cando eu vir o namorado, que poida aquel día ver que nunca vin un maior pracer.
Esquema métrico: 8a 8b 8b 8a 8C 8C (I [= RM 160:325]) + 7’a 8b 8b 7’a 8C 8C (II [= RM 160:417])
Encontros vocálicos: 5 possa‿aquel; 11 possa‿aquel
Lang e Nunes manteñen a preposición a coa conseguinte consideración de mi como pronome tónico. Moi probabelmente a presenza desta preposición (que obrigaría a unha anómala sinalefa *que‿a) sexa produto dun erro de copia (xa suxerido na edición de Cohen), moi similar ao producido en V en 497.7 e, sobre todo, ao detectado noutras pasaxes do corpus: na cantiga 511, a terceira estrofa presenta unha anómala lección porque a min [<a mĩ> B, <amj̃> V] fazen no segundo verso do refrán, que debe ser emendado por razóns de isometría e, mesmo, de nivelación coas anteriores cobras (porque mi fazen); por outra parte, en 210.10 (... aquesto mi aven), fronte á lección correcta <aquesto mi auen> de A aparece a lección <aq̄stamj̄ auen> en B, coa mesma incorrección que a rexistrada no presente verso; e tamén véxase 982.7, coas correctas leccións <me> A e <mi> B fronte a <a mi> en V, que introduciría unha variación no refrán con quebra da isometría. Sobre a presenza espuria de <a> nos manuscritos véxase nota a 68.1 e 77.8.
O vir do v. 10 indica a necesidade da emenda das erradas leccións de BV neste verso, onde cómpre o verbo veer (polo sentido) e o futuro de subxuntivo (pola consecutio temporum).
Précédent
