Non vou eu a San Clemenço orar e faço gran razon,

ca el non mi tolhe a coita que trago no meu coraçon,

nen mi aduz o meu amigo, pero lho rog’e lho digo.

 

Non vou eu a San Clemenço, nen el non se nembra de min,

nen mi aduz o meu amigo, que sempr’amei, des que o vi,

nen mi aduz o [meu amigo, pero lho rog’e lho digo].

 

Ca, se el m[e] adussesse o que me faz pëad’andar,

nunca tantos estadaes arderan ant’o seu altar,

nen mi aduz [o] meu [amigo, pero lho rog’e lho digo].

 

Ca, se el m[e] adussesse o por que eu moiro d’amor,

nunca tantos estadaes arderan ant’o meu Senhor,

nen mi aduz [o] meu [amigo, pero lho rog’e lho digo].

 

Pois eu e mia voontade de o non veer son ben fis,

que porrei, par caridade, ant’el? Candeas de Paris?

Nen mi aduz [o] meu amigo, [pero lho rog’e lho digo].

 

En mi tolher meu amigo filhou comigo perfia,

por end’arderá, vos digo, ant’el lume de bogia.

Nen mi aduz [o] meu [amigo, pero lho rog’e lho digo].