Senhor seo omro mudo rasar | |
Asy comaqueste pase passey | |
E cō tal coita. coma qui leuey | |
E le neno iserno ey de moirar | |
Por vos senhora ca non por outra rē | |
Ca por uos ꝑ co d’s. E ssisse ssen. | |
cando uos ueio dos olhos catar | |
Atā muyta posto que non harar | |
E ia me t̃balhey .deos cousir | |
E dom etey logēton arir | |
E er filhey me logy achorar | |
Como homē desenparado damor | |
E de uos ay fremosa mha senhor | |
Non sey como esto pode sen durar | |
E ia que uos no if’no faley | |
Senhor fremosa Ena coyta daquy | |
Que por uos ey ned’s quanto ente udy | |
E quanto co quanto muy ben sey | |
Que ala non poderia auer tal coyta | |
Qual sofro tam descomuna | |
E sofre E nūca pᵉ uos a coirey | |
Ca ued’s mha senhor por que uolo ey | |
Porque sei d’s ꝯuosso corpo atal | |
En que nunca pode homē slvi1 mal | |
Nen sabera mais Eu grā pauor ey | |
Que vola dam andara pʳ mȳ poys d’s | |
Eu moirer lume destes meus olhꝯ | |
Que semp’ mays que mȳ amey |
Senho seo outro2 mundo pasar | |
asȳ comaq̄ste rase rassey | |
econ tal corta toma qui leuey | |
eleneno iferno ey demorar | |
poruos senhora ia nō por outra rē. | |
ca poruos ꝑ eo đs e sisse ssen | |
cando uos ueio dos olhos catar | |
Atā muyta posto q̄ nō hara | |
eia me t̄balhey deos toi | |
sir e amecey logẽton arir | |
eer silhey me logy achorar | |
tomo homē desenꝑ dodamor | |
e de uos ay fr̄ mosa mha senhor | |
nō sey tomo esto podese durar | |
E ia q̄ uos no isno | |
faley senhor fr̄ mosa | |
ena toyta daquy | |
q̄ por uos ey | |
ueđs quāto entendy | |
e quanto da quāto muy bē sey | |
q̄ ala nō poderia | |
auerecal coyta q̄l sofro | |
tā descomuna esofre | |
e nunca uos o coyry | |
Ca uedes mha senhor | |
por q̄ uolo ey porq̄ | |
soedes ouosso corpo | |
atal ē que nunca pode | |
home sobī mal nē sodere mays | |
eu grā pa uorey q̄ uolo domādare | |
mȳ poys eu morrer | |
lume destes meus olhos | |
q̄ sem mais q̄ mȳ amey |
Esta palabra está defectuosa no manuscrito. Lemos un <ſ> alto unido na parte alta a un <l>, un <v> co trazo esquerdo máis alto, e un <i> final do que parece aínda percibirse o punto, xa moi apagado.
Entre a letra final desta palabra e a inicial da seguinte apréciase un pequeno trazo de tinta que lembra vagamente un <r> redondo (<ꝛ>) voado. Talvez o copista escribiu erradamente aquí o <r> que falta ao final da palabra inicial do verso.