| En tan graue dia1 sennor filley2 | ||
| aque nunca sēnor chamar ousei. | ||
| [D]esta coita nunca eu ui mayor | ||
| morrer e nō llousar3 dizer sennor. | ||
| {C} | (c̻)a depran moiro querendo lle ben. | |
| pero nō llousen dizer nulla ren. | ||
| {C} | (c̻)a4 dizelo cuidei o a morrer | |
| e pois la ui nō llousei dizer ( |
{ren} | |
| [C]a por mais mia prol tenno de morrer. |
| En tan g̃ue dia senhor filhei | |
| A que nunca senhor chamar ousey | |
| Desta coita nunca eu ui mayor· | |
| Moirer enōlhousar dizer senhor· | |
| Ca deprā moiro querendo lhi ben | |
| Pero non lhousen diz’ nulha ren | |
| Ca diz’lho cuydei oia moirer | |
| E poila ui non lhousei ren dizer | |
| Ca pᵉ mha ꝓl mais tenho demoirer |
A forma está escrita sobre raspadura, raspadura que tamén afecta ao vocábulo seguinte.
Despois deste verso déixase o espazo en branco que habitualmente separa a primeira liña da primeira estrofa dunha cantiga da seguinte, aínda que, neste caso, o criterio non se aplica nas sucesivas (lémbrese que esa primeira cobra está copiada como prosa, con espazos en branco interlineares destinados a acoller a melodía).
En correspondencia coa primeira vogal do verbo, o pergamiño está raspado.
Ademais de subpunteada, a letra espera foi cancelada cun trazo de pluma.
O sinal de chamada para realizar a corrección localízase antes da forma verbal dizer.