964 [= Tav 63,5]: Joan Airas de Santiago «Algun ben mi deve ced’a fazer» [B 962, V 549]

Transcrición paleográficaImprimir

B


Algun benmj deue ceda fazer
Deꝯ e faramho quandolha prouguer  
Semprando lede quē mj falar quer  
En pesar non lho posso padecer  
Mays fugantel e nonlho queroyr  
Deseyar ey gram sabor de guarir  
Con quen sey que quer falar en p̃zer  
   
Ca todꝯ andā cuydando en auer  
E out̃ ren non quereu cuydar ia  
E moirē çode fica rocada.  
Mays esto migo non pede pōer  
Que trobe cante cuydo semp’nben  
E tenh amigo que faz muj bon quissen  
Podo tēpo passar en prazer  
   
Nostro senhor que a muy g̃m poder  
E sempre ledo no sen coraçon  
E son muy ledꝯ quantꝯ con ei son  
Poren faz mal quante meu conhocer  
O que triste que semp’ cuyda mal  
Ca hun pobre ledo mil tanto ual  
Ca rico triste en que non a p̃zer.

V


Algunben mi deue ceda fazer
deꝯ e faramho quando lha ꝓuguer  
semprando lede quen mi falar quer  
en pesar non lho posso padecer  
mays fugantel enolho q̄royr  
desyar ey gram sabor de guarir  
con quen sey que quer falar en prazer  
   
Ca todus andan cuydando en auer  
cout̃ rē nō q̄reu cuydar ia  
emorrē çede fica todaca  
mays esto migo nō pode poēr  
q̄ trobe cāte cuydo semp̃n bē  
etenhamiga q̄ faz mui bō qⁱssē  
podotēpo passar en prazer.  
   
Nostro senhor q̄ a muy g̃m poder  
e semp̃ ledo no seu coraçon  
e son muy ledꝯ quantꝯ cō ei son  
poren faz mal quante meu conhocer  
o q̄ triste q̄ sem cuyda mal  
ca hū pobre ledo1 mal tāto ual  
ca rico triste en q̄ nō a p̃zer
  1. ^

    O primeiro grafema do vocábulo foi corrixido; nun primeiro momento escribiuse un <c>.