(I) Hai unha dona que eu amo para desgraza miña, por Deus, e non por outra cousa; aínda que sempre me fixo e fai e fará mal, direivos o que me sucede: nin mar nin terra, nin pracer nin pesar, nin ben nin mal non ma poden quitar (II) do corazón; e que vai ser de min? E morto son se non morro axiña: ela xa nunca me ha facer ben, mais sempre (me ha facer) mal; e, aínda que isto é así, nin mar nin terra, nin pracer nin pesar, nin ben nin mal non ma poden quitar (III) do corazón; e agora vaime peor, porque –non vos mentirei– vénme dela mal se a vexo e mal se a non vexo, de xeito que, das coitas, penso sobre todo na maior: nin mar nin terra, nin pracer nin pesar, nin ben nin mal non ma poden quitar.