(I) Fermosa señora, xa nunca haberá ninguén no mundo que considere xusto que eu morra por vós, porque perdín a cordura pensando no fermoso rostro que Deus vos deu; por iso vos resultará mal se non me quixerdes facer ben.

(II) E vós, señora, podedes entender que é así: que nunca me perdoe Noso Señor se vos puiden amar, e amo, máis de corazón do que eu sempre vos amei desde que vos vin; mais penso morrer por vós se de vós non recibo ben.

(III) E se eu morro por vós, sei moi ben que despois vos sentiredes mal por iso, e por isto, miña señora, máis vale que me libredes da morte, segundo penso, pois doutro modo non me salvarei, xa que Deus vos deu tal poder sobre min.

(1) E non pensedes que volo digo por outra razón senón polo ben voso e polo meu.