(I) Señora, desde que pensei en vós e na vosa beleza, perdín o siso que eu adoitaba ter e xa perdín o gusto por cantas outras cousas tiña: así me someteu o voso amor!

(II) E pensando, desde que vos vin, en vós, señora, xa perdín o sentido; mais cando me auxiliará o voso ben, por que perdín o gusto por cantas outras cousas tiña: así me someteu o voso amor!

(III) E sabe este meu corazón, que por vós sufriu moito mal desde que vos vin e el pensou en vós, que desde entón perdín o gusto por cantas outras cousas tiña: así me someteu o voso amor!