(I) Que lonxe estou de onde eu iría, se me decidise a ir, de modo que vise a dona que eu quería ver –oxalá non a vise, que para a miña desgraza a vin!–, de quen eu contra a miña vontade e moi triste me separei, e seguiu ela o seu camiño, e fiquei eu aquí, que en mal día nacín!

(II) E que doado me sería a min ir a onde ela está, aínda que é lonxe de aquí, se soubese que podería vela, aquela que vin para a miña desgraza, pois, desde o día en que a coñecín, sempre a quixen aínda máis, e nunca dela ningún ben recibín!

(III) Nin sequera me atrevín a dicirlle que morría por ela nin llo dixo outra persoa por min, e praceríame a miña morte, xa que non a vexo a ela, que por meu mal a vin, que máis vale morte que morrer así como eu vivo hoxe, e Deus, que ma podía dar, non ma dá, nin cousa ningunha do que lle eu pedín.

(IV) E con calquera destas cousas me libraría da grandísima coita que sufro e que sufrín por ela, que a vin, para a miña desgraza, máis fermosa que todas as donas que vin; direi quen é, porque xa toleei: é Joana ou Sancha ou María aquela por quen morro e por quen perdín (1) o sentido; e aínda disto vos diría máis: Joán Cõello sabe que é así.