(I) Por Deus, que vos fixo, miña señora, moi ben falar e moi fermosa, xa que a min nada me axuda contra vós, que farei?, porque eu non lle sei remedio nin espero que esta coita en que eu me vexo por vós andar me deixe nunca saber (consello).

(II) E por tal coita, miña señora, non é despropositado que eu morra, aínda que Deus nunca me ha esquecer e abandonar por mor de vós, por quen a (coita) teño,

pois eu sempre vos amei máis de canto vos debía amar aquel que vivise en lugar en que vos puidese ver.

(III) E, se quixerdes, miña señora, algunha vez pararvos a pensar en como vos Deus quixo facer, xa sempre volo agradecerei, porque vos direi unha cousa: ben poderedes logo comprender que non me facedes levar unha coita que eu sexa quen de sufrir.

(IV) E máis vos quero, miña señora, falar sobre a miña situación (amorosa), e vós debédesme crer, pois nunca vos mentirei: sabede que nunca vos poderei falar tanto da miña coita que de forma ningunha sexa quen de vos mostrar o realmente grave que me é de padecer.