(I) Pois de nada me vale amar moito á miña señora, nin servila, nin o ben que eu sei negar o amor, que lle teño que ocultar, e (non me vale) ela, que me fai perda, do cal non poden entender a causa, xa eu non a negarei máis e polo menos saberán de quen recibo tal agravio: (II) da máis bela de todas cantas alguén viu no mundo e da que máis docemente sabe falar de entre as que alguén ouviu falar. E non vola describirei máis, pois calquera se pode decatar de quen se trata: xa máis non direi o seu nome, porque xa a nomeei a feito.  

(III) E quen a quixer importunar e atacala axiña poderá achala, porque –non vos mentirei– non ten ela un aspecto tal que se poida esconder, e por como eu a describín han de a achar, diso teño a certeza.  

(IV) A aqueles que adoitaban importunarme descubrinlles a identidade da miña señora: agora xa me deixarán descansar, pois era incapaz de me librar deles, pois ben fixen que a coñecesen, porque ela non me quixo facer ben; e creo que me vinguei ben dela, xa que a avergoñei en público.