(I) Porque me facedes, miña señora, perder o desexo e o gusto por todas cantas cousas hai no mundo, agás por vós, por quen eu xa nunca máis perderei os desexos nin nunca desexarei outra cousa no mundo senón vós, señora, (II) ou a miña morte, xa que vós, señora, non me queredes outorgar o voso ben, pois non hai no mundo outra cousa pola que eu poida perder xa a coita que sufro por vós, senón por morrer, ben o sei, ou por me vós concederdes o voso ben, (III) porque me facedes moito mal desde aquel día en que vos vin; mais, señora, de nada vos vale, porque nunca eu afastei de vós o meu corazón, desde que vos amei, nin nunca xamais o afastarei vos amar, e farei mal para min propio, (IV) e fágao xa, pois así o quere Deus, porque eu sempre hei de desexar –durante tanto tempo como eu puider vivir– a miña morte e a vosa fermosura, porque nunca tanto vivirei que desexe outra cousa, nin por outra cousa perderei a miña coita, pois Deus así o quere.