(I) Non hai ninguén que me entenda como hoxe eu vivo coitad0 nin que teña dó de min, pois non é cousa razoábel, porque non me atrevo a dicir a ninguén nada de como me van os meus asuntos (amorosos). 

(II) Nin existe remedio, por moito que o eu espere, infelizmente, en tanto Deus non me defenda, pois a que por min (oxalá) non nacese está tan lonxe de min que non teño novas dela nin de como van os meus asuntos (amorosos con ela). 

(III) Nin tampouco me convén nin é razoábel que inicie relacións con outra, aínda que coñezo ben, sen discusión, aquela que me fai tan lonxe vivir e unha vida tan desgrazada, e non mo agradece, e arruínase a miña facenda. 

(IV) Mais se ela non me compensa o afán que (por ela) levei, ben penso que reciba morte con tan longa espada, pois a miña lembrada señora non quere concederme nada con que mellore a miña situación (en relación con ela).