(I) Amor faime a min amar tal señora que é a máis fermosa de cantas coñezo, e faime alegre e faime trobador pensando sempre no ben; e direivos máis: [...] faime vivir en alegría e faime sempre pensar no ben. Pois a min Amor non me quere deixar e dáme esforzo e esperanza, mal veña a quen se desesperar del, (II) porque por amor eu coido valer máis, e os que del están desesperados nunca puideron recibir ningún ben, senón obter mal; e por esta razón [...] trobo eu, e non por antollo, senón porque sei amar lealmente. Pois a min Amor non me quere deixar e dáme esforzo e esperanza, mal veña a quen se desesperar del.

(III) Censúranme os que que non aman e non se censuran a si mesmos (vede que mal!), porque trobo e canto por unha señora que, certamente, sobre todas cantas eu hoxe coñezo vale máis en beldade e en ben falar, e é prudente sen dúbida: tal amo eu e por seu (servidor) quero andar. Pois a min Amor non me quere deixar e dáme esforzo e esperanza, mal veña a quen se desesperar del.