(I) Ai amiga, abofé, nunca pensei, desde que nacín, vivir tanto como vivín aquí onde está o meu amigo: sen o ver e sen lle falar e desexándoo tanto!

(II) E, se non, Deus non me perdoe se eu me fose de aquí, tanto se esforza en me servir o señor do meu corazón, o meu amigo, que está aquí, a quen sempre quixen ben, desde que o vin, (III) e quererei, mentres viva o que teña que vivir; e ben sei que o meu amigo non sabe querer ben outra cousa, excepto a min, e aínda vos direi máis: sempre por iso lle quererei eu aínda máis (1) do que lle quero, e que Deus me dea poder de vivir con el.