(I) [...] meu trobar me ouviron louvar moitas veces, e eu non lles quero dicir máis que isto: é a miña señora e é moi fermosa, mais non é señora de me facer ben.

(II) Téñenme en tal tal coita que nunca vin ninguén estar en coita tal, aínda que a cuestión é esta: (queren) que lles diga por quen trobo e quen é; e, meus amigos, dígolles así: é a miña señora e é moi fermosa, mais non é señora de me facer ben.

(III) Pregúntanme, e non sei por que razón, que lles diga quen é a que louvei sempre no meu trobar, cando trobei; e dígolles eu, así Deus me perdoe: é a miña señora e é moi fermosa, mais non é señora de me facer ben (1) porque non quere, pois, se iso lle prouguese, non me viría todo canto mal me vén.