948 [= Tav 63,17]: Joan Airas de Santiago «Con coitas d’amor, se Deus mi perdon» [B 945, V 533]

Transcription paléographiqueImprimer

B


Con coytas damor sse deꝯ mi perdon
Trobe dizen que meꝯ cantares non  
Valen ren por que tan muytꝯ son  
Mays muytas coytas mhꝯ fazen fazer  
E tantas coytas quantas de sofrer  
E non as uosso en hun cantar dizer  
   
Muytas ey ey. cuydade somj fal  
E faco muyto cantares emal  
Que ꝑo coitaz e dizēmj mal  
Mays muytas.  
   
E muyto cantares tenho que ben  
Posso dizer mhas coitas e poren  
E dizen mhora que faço hy mal sen  
Mays muytas  
   
Casse cuydar hi ia ment’1   
Viuer ben cuydo que as nō possa dizer

V


Con coytas damor sse deꝯ mi perdon
trobe dizen que meꝯ cantares non  
ualen rē por que tan muytꝯ sor  
mays muytas coytas mhꝯ fazen fazer  
etantas coytas quantas de sofrer  
ey nonas nosso en hun cantar dizer  
   
Muytas ey ey cuydade semi sal  
e fazo muyto cātares emal  
q̄ precoitase dizē mi mal  
mays muytas.  
   
E muyto cantares tenho q̄ ben  
posso dizer mhas coitas e poreo  
e dizen mhora q̄ faço hy mal ssen  
mays muy  
   
Casse cuydar hy ia ment’  
uyuer bē coido q̄ as nō possa dizer.
  1. ^

    Colocci marcou os versos da fiinda cunha liña vertical á esquerda.