(I) Deus, que pouco consciente era do gozo en que vivía cando estaba coa miña señora, e canto me queixaba dela, porque non pensaba en min, e non lle agradecía a Deus o ben que me facía só con me deixar contemplar a súa fermosa figura.  

(II) Mais eu actuaba con grande insensatez cando non me sentía satisfeito por vivir con tal señora, e quería un ben mellor, e agora sentiríame moi satisfeito con aquilo (vivir con ela)! Mais quen me daría iso hoxe? Ese ben quen o conseguiría? Oxalá non tivese hoxe outro mellor, e vivise con ese gozo!  

(III) Mais (se iso acontecese) logo me mataría o corazón, que de loucura e de amor teño moi cheo, tal e como case me matou no pasado: cando eu ollaba a miña señora, sentía unha coita tal que non achaba unha solución para dela conseguir un ben maior.  

(IV) Mais aínda que nunca chegase a recuperar o gozo en que antes vivía, sabería soportar o seu amor, e lembraríame de que sen ela non podía vivir cando moraba noutro lugar, de tanto que a desexaba; mais eu, con ese temor, sería bo sufridor.