790 [= RM 81,20]
Vistes vós, amiga, meu amigo

Vistes vós, amiga, meu amigo,
que jurava que sempre fezesse
todo por quanto lh’eu dissesse?
Foi-se d’aqui e non falou migo:
e pero lh’eu dixi, quando s’ia,
que sol non se fosse, foi sa via.
E per u foi irá perjurado,
amiga, de quant’el a min disse,
ca mi jurou que se non partisse
d’aqui, e foi-se sen meu mandado:
e pero [lh’eu dixi, quando s’ia,
que sol non se fosse, foi sa via].
E non poss’eu estar que non diga
o [mui] gran torto que m’el á feito,
ca, pero mi fezera gran preito,
foi-se d’aqui sen meu grad’, amiga:
e pero lh’eu [dixi, quando s’ia,
que sol non se fosse, foi sa via].
E, se m’el mui gran torto fazia,
julgue-me con el Santa Maria.
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 
15
 
 
 
 
20

Manuscripts


B 793, V 377

Editions


I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 186-187 [= LPGP 559]); Cohen (2003: 261); Fregonese (2007: 117); Littera (2016: II, 16)
II. Outras edicións: Monaci (1875: 143-144); Braga (1878: 71-72); Machado & Machado (1953: IV, 92-93).

Manuscript variants


9 jurou] uírou B 

Editorial variants


5 e pero] e, pero Littera   11 e pero] e, pero Littera   17 e pero] e, pero Littera   20 Santa] Sancta Fregonese

Paraphrase


(I) Amiga, vistes vós o meu amigo, que xuraba que sempre faría por min todo o que lle eu dixese? Foise de aquí e non falou comigo: aínda que lle dixen, cando se ía, que non se fose, seguiu o seu camiño.

(II) E por onde vaia irá como quen xurou en falso, amiga, de todo o que me dixo, porque me xurou que non se iría de aquí, e foise sen o meu permiso: aínda que lle dixen, cando se ía, que non se fose, seguiu o seu camiño.

(III) E non podo acougar sen lle dicir o gran dano que me fixo, pois, aínda que me fixera firme promesa, foise de aquí contra a miña vontade, amiga: aínda que lle dixen, cando se ía, que non se fose, seguiu o seu camiño.

(1) E, se el me facía moi gran dano, xúlgueme con el Santa María.

Metrics


Esquema métrico: 9’a 9’b 9’b 9’a 9’C 9’C + 9’c 9’c (= RM 160:305)

Notes


Text
  • 2

    Nesta cantiga aparecen dous casos de utilización de pretérito de subxuntivo (fezesse, v. 2; partisse, v. 9) con valor de pospretérito. No corpus das cantigas profanas, existen casos similares:

    ca me jurou que nunca se ja de mí partisse (345.7);

    O que jurava que me non visse
    por non seer todo quant’el disse,
    par Deus, donas, aqui [é ja!] (653.7);

    Ca preit’avia comigo,
    ergo se fosse coitado
    de morte, que se veesse 
    o máis cedo que podesse 
    (711.r1);

    ...; mais sei que, des i,
    tanto [so]fresse com’eu sofr’aqui: / ... (859.1);

    Assanhou-s’o meu amigo 
    a mí porque non guisei 
    como falasse comigo (1123.3).

    De calquera xeito, na literatura coeva rexístranse máis ocorrencias deste uso, por exemplo, na Crónica Troiana:

    Depoys que el rrey Leomedón achou seu sobriño morto, prometeu que nũca entrasse en Troya, se o nõ vĩgasse (...) Sabede que, cõmoquer que era moyto ardido, en tal gisa foy desmayado que nõ soubo que fezesse, nẽ soubo de ssy tomar cõsello (Lorenzo 1985: 224-225);

    Tamén na Crónica Geral d’Espanha de 1344 se pode ver o mesmo uso:

    E, despois que lhe todo ouve dito, rogoulhe que a conselhasse como fezesse em tal coyta como esta (Cintra 1954: II, 306).

  • 14

    A reintegración de mui neste verso para resolver a hipometría vén indicada pola súa presenza no primeiro verso da fiinda: o [mui] gran torto que m’el á feito (v. 14) / E, se m’el mui gran torto fazia (v. 19).

Search
    No results

    This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
    Click below to accept or to edit your cookie settings.

    SettingsAccept