I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 88); Nunes (1973 [1928]: 37-38); Lorenzo Gradín (1991: 125-126 [= LPGP 224-225]); Cohen (2003: 621); Littera (2016: I, 231-232); Fassanelli (2021: 72).
II. Outras edicións: Moura (1847: 168-169); Monaci (1875: 75); Braga (1878: 38); Machado & Machado (1952: III, 219); Júdice (1997: 45); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Pellegrini (1928: 3-4); Nunes (1932: 22-23); Pimpão (1942: 70); Torres (1977: 257); Gonçalves & Ramos (1983: 296); Dobarro Paz et alii (1987: 50); Alvar & Beltrán (1989: 378-379); Ferreira (1991: 111-112); Jensen (1992: 92); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 41); Diogo (1998: 188); Arias Freixedo (2003: 392-393); Fidalgo (2009a: 144); Corral Díaz & Vieira (2023: 153).
7 vos] uos BV 14 gran] g̃ra B 16 coraçon] coracō B 17 en eu viver] emeu uiuer BV 19 gran] g̃ra B
En Nunes non se indica tipograficamente a existencia de refrán (intercalar).
6 cuidados] cuydadus Lorenzo Gradín 7 por] per Lorenzo Gradín; vos] vós Lang 12 por] per Lorenzo Gradín; vos] vós Lang 17 que] que[n] Cohen, Fassanelli
(I) De bo grado quixera falar convosco, ai meu amigo e meu namorado; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do irado: irado teña a Deus quen me entregou a el.
(II) Véxome en moitas situacións de risco para vos dicir a causa das miñas queixas; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do moi bravo (de carácter): moi bravo teña a Deus quen me entregou a el.
(III) Teño sufrido un gran pesar, amigo, por vos falar do meu mal que manteño oculto; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do sañudo: sanhudo teña a Deus quen me entregou a el.
(IV) Señor do meu corazón, sodes desventurado por eu vivir con quen vivo; mais hoxe non ouso eu falar convosco, porque teño moito medo do esquivo: esquivo teña a Deus quen me entregou a el.
Esquema métrico: 4 x 9’a 9’a 10B 9’a 10B (= RM 33:10)
Se ben hai outras cantigas no corpus que tratan o motivo do casamento da senhor amada con outro (cfr. cantigas 118, 120, 121, 417, 499, 900, 1104), este sería o único caso en que unha cantiga de amigo se hibrida coa modalidade poética francesa da chanson de malmariée ou canción de malcasada. A muller refírese ao marido con denominacións alusivas ao seu carácter violento, algo radicalmente oposto ao ideal da cortesía.
O segundo verso do refrán, cun recurso único no corpus trobadoresco, recolle como palabra inicial a derradeira do verso anterior (irado, mal bravo, sanhudo, esquivo), de modo que varía en todas as estrofas pola antecitada repetición.
Lémbrese que o relativo que ten tamén o valor de ‘quen’ na lingua medieval; é, pois, desnecesaria a emenda de Cohen.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
