I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 38-39 [= LPGP 223-224]); Nunes (1972 [1932]: 132-133); Eirín (2015: 152); Littera (2016: I, 187); Fassanelli (2021: 44).
II. Outras edicións: Moura (1847: 58-59); Monaci (1875: 51); Braga (1878: 24); Machado & Machado (1952: III, 94-95); Júdice (1997: 114); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Tavares (1943 [1923]: 26); Nunes (1932: 21-22); Pimpão (1942: 39); Oliveira & Machado (1959: 56-57); Tavares (1961: 22); Torres (1977: 238); Fiúza (1981: 139-140); Ferreira (1988: 60); Pena (1990: 48); Ferreira (1991: 32-33); Jensen (1992: 68); Alonso Girgado (1992: 12); Mongelli (2009: 68).
2 a vi] om. B : ami V 9 d’ensandecer] dessandecer V; morrer] moirer B 11 Deus] des V 15 melhores] melhore V
7 fez] faz Lang 14 [e]no] no Lang, Littera
(I) Que saudade teño da miña señora cando me lembro dela tal como a vin e me lembra o ben que a ouvín falar! E por canto ben sei dela, rógolle eu a Deus, que ten o poder para iso, que ma deixe, se lle prouguer, ver (II) cedo, pois, aínda que nunca me fixo ben, se a non vir, non me podo librar de enlouquecer ou morrer de pena; e porque a ten toda ela baixo o seu poder, rógolle eu a Deus, que ten o poder para iso, que ma deixe, se lle prouguer, ver (III) cedo, pois tal a fixo Noso Señor: de cantas outras hai no mundo non fixo outra igual, abofé que non; e xa que a fixo a mellor entre as mellores, rógolle eu a Deus, que ten o poder para iso, que ma deixe, se lle prouguer, ver, (1) pois tal a quixo facer Deus que, se a non vir, non podo vivir.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:29)
Encontros vocálicos: 6 mi-‿a; 12 mi-‿a; 18 mi-‿a
Sobre o carácter de verdadeira cantiga ateúda atá a fiinda desta composición, incluída na relación de Gonçalves (2016 [1993]: 269-270), véxase nota á cantiga 15.
Este verso levanta a cuestión de quen é o suxeito de ten en poder: conforme o discorrer da cantiga, coidamos que o suxeito é Deus (‘porque a ten toda ela baixo o seu poder’), de modo que ela é CD sen preposición, como pode acontecer coas formas pronominais tónicas oblicuas na lingua trobadoresca.
A existencia da variante eno na lingua das cantigas favorece a súa escolla para salvar a hipometría do verso. Ademais, ao longo dos cancioneiros detéctase con frecuencia a presenza de no(s) ~ na(s) en B cando A achega a lección correcta eno(s) ~ ena(s) (véxanse 66.9, 164.r2, 217.11, 227.4, 278.21, 355.8).
A locución adverbial modal a la fe ‘certamente, en verdade, sen dúbida’, presenta a variante a la minha fe nesta cantiga, en calquera caso é similar a a bõa fe (1319.6 e 13) e a per bõa fe, a fórmula maioritaria no corpus. A la (minha) fe (230.5, 241.29, 890.11, 1008.4, 1261.16, 1469.19, 1499.5, 1547.1, 1619.10) mantén a forma arcaica do artigo, que ficou petrificada na locución, e que é utilizada tamén na prosa, como na Crónica Geral Galega:
quando os yrmãos viu descabeçados ante sy, ente͂deu que assy yriã ata el, a la fe, et assi sse acabaria (Lorenzo 1975: I, 198).
O seu uso chega como mínimo ao século XV, pois aínda se rexistra en Fernão Lopes:
A lla fe, disserom, se nom buscaremos nós outro que rreine sobre nós, que tenha cuidado de manteer o poboo em dereito e em justiça e nom leixe as cousas que tem de fazer de sua fazenda por hir ao monte e aa caça andar um mes (Crónica de D. Fernando; Macchi 2004: 224).
De todos os modos, nótese o uso proclítico da forma tónica bisilábica minha na locución adverbial a la minha fe, certamente escaso no corpus (só 876.18, 1005.8, 1312.6 e 1629.5), onde é esmagadoramente maioritario o uso de mia, forma átona (unisilábica).
Fronte a posibilidade de [a]tal para resolver a hipometría do verso, optamos por quis[o] (véxase nota a 60.19) que ten a vantaxe de manter o paralelismo co v. 13 (ca tal a fez...) e, ao tempo, posibilitar o acento na cuarta sílaba. Neste entido, igual que acontece con fezo vs. fez (véxase nota a 53.16), a forma quiso tamén presenta tendencia á alternancia con quis, circunstancia que confirma que, en certos casos, quis[o] é a solución máis axeitada para resolver os problemas de hipometría versal. Véxase como, face á correcta forma quiso de A, os apógrafos italianos presentan quis (por ela, nunca m’er quiso [<quis> B] falar, 310.7; pois s’El nunca de min quiso [<qⁱs> BV] doer, 420.9), do mesmo xeito que no refrán da estrofa I da cantiga 995 aparece a seguinte variación A vs. BV: que nunca Deus gran coita quiso dar vs. que nunca Deus mui gran coita quis dar.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.