97 [= RM 78,16]

Ora non poss’eu ja creer

Joan Soarez Somesso

Notes

Text

• 3-4

  Enténdase: ‘na maior (coita) / viv’eu’.

• 5

  A utilización da grafía <ll> (vs. <lh>) de B para a lateral palatal sonora no corpus das cantigas só se rexistra esporadicamente nos cancioneiros apógrafos italianos no indefinido nulho/a; noutras voces a súa aparición é un fenómeno extraordinario, pois só se rexistran cinco ocorrencias dese tipo. Cfr. nota a 199.33.

• 11

  O ritmo do verso aconsella a reintegración de unha sílaba métrica antes de ela, de modo que o acento se produza na 4ª sílaba. Face á reintegración proposta, as anteriores edicións fixan a variante verbal fez[o].

• 14

  Talvez a lección certa sexa leixari’ a min, de modo que se evitase a aparición do complemento pronominal sin preposición (véxase notas a 10.1 e 85.14). De calquera forma, no corpus existen contextos que xustifican ambas as posibilidades. Cfr., por exemplo, Per com’Amor leixa viver / mí (101.1-2) ou Pois min Amor non quer leixar (867.1) vs. e leix’a min pas[s]ar / as[s]i meu tempo (625.4) ou e leixad’a min dizer (591.9).

• 18

  O sentido do texto solicita a mudanza punha > punhe (xa realizada nas edicións anteriores), porque o suxeito ten de ser eu, xa que estamos perante un caso do recorrente topos do inefábel, o que non se pode expresar con palabras: ‘nunca poderei describir ese mal por moito que viva e aínda que non faga outra cousa’.

• 19

  A lección michaëliana senon ’n a mostra unha estraña decisión editorial se non é produto dun erro de imprenta.

• 20

  Michaëlis suxire a supresión da copulativa inicial seguramente para evitar a sinalefa poderá‿entender, entre vogal tónica e vogal átona; mais no corpus poden acharse os mesmos encontros con sinalefa. Véxanse, por exemplo, á‿end’ (854.16), poderá‿en (1505.14).

• 22-28

  A interpretación do período fica condicionada pola determinación do suxeito de faz saber (v. 26), que debe ser est’amor. Porén, habería aínda outras posibilidades interpretativas que levan consigo unha diferente puntuación:

            E mia senhor non sabe qual

            x’é esta coita que eu levei

            por ela des que a amei,

            ca non ést’antre nós igual:

            est’amor non lhi faz saber

            com’el é grave de sofrer,

            e por aquesto me non val.

• 23

  A semellanza do indicado para o v. 20, de novo Michaëlis suxire un anómalo qu(e) en vez de considerar a sinalefa é‿esta (cfr. é‿esta, 946.7; é‿en, 1497.3). Véxase nota a 18.23.

• 25-26

  A interpretación destes versos en Michaëlis (ca non est’ antre nos igual / est’ amor, nen lhi faz saber / ...) obriga a editora xermano-portuguesa á emenda de non para nen, sen xustificación paleográfica nin interpretativa. A través dunha puntuación alternativa, est’amor continúa a ser o suxeito de éste (v. 25), mentres que amor é o suxeito de faz saber; deste xeito,  pódese manter o texto transmitido polo manuscrito, con independencia de que a confusión de <o>/<e> é frecuente neste copista de B, tal como se pode comprobar na palabra rimante do v. 26.

• 26

  Nótese a existencia do mesmo erro saber / sabor en 88.25 (B),  879.18 (V’) e 1367.15 (BV), e inverso en 97.26.