I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 724-725 [= LPGP 941-942]); Littera (2016: II, 528-529).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 29); Machado & Machado (1949: I, 112-113); Rios Milhám (2017: I, 58).
10 tal] q̄ tal B 12 quanta] e quanta B 16 vos] uos B 17 quero] (quāto) q̄ro B
7 vos] vus Michaëlis 10 vos] vus Michaëlis 12 soia] soí Michaëlis, Littera 13 vos] vus Michaëlis 15 que j[a], a poder] que ja [eu] poder Michaëlis : [eu] que já poder Littera 16 nunca ... vos] nunc(a) ... vos Michaëlis : nunc’ ... vos Littera 17 vos] vus Michaëlis 19 mi] m’ Michaëlis 20 vos] vus Michaëlis
(I) A gran beleza que vós tendes, miña señora, esa me fai a min hoxe saber cal coita fixo Deus maior de cantas coitas quixo facer, e faima toda padecer.
(II) Cando eu non vos podo ver, faima padecer, miña señora; mais eu consigo queixarme pouco por iso, pois, cando vos vexo, sinto tal pracer que me fai esquecer canta coita adoitaba sufrir.
(III) E tamén vos quero dicir outra cousa que me vén de vós: ben creo que xa, con toda a miña forza, nunca mellor vos hei querer do que vos eu quero: o ben alí logo o hei de recibir.
(IV) E ídesme agora prohibir que vos vexa, miña señora, e se me eu hoxe vise morrer non me sería por iso peor, porque así me queredes privar de canto hoxe eu teño con que vivir.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8a 8b 8a 8a (= RM 58:3)
Encontros vocálicos: 6 mi-‿a; 8 mi-‿a; 12 soi·a; 16 nunca‿averei; 18 mi-‿o; 19 -mi‿ora
Para a expunción da copulativa por causas métricas e sintácticas debe ser considerada a existencia de diversas pasaxes ao longo do corpus en que, a partir do testemuño diverxente dos manuscritos se pode determinar con seguranza o carácter espurio da copulativa, feito que acontece con certa frecuencia, especialmente no inicio do verso. Véxase, entre outros, B vs. A (66.14, 96.10, 128.14, 224.7, 241.22, 306.13, 312.5 e 13), A vs. B (129.28), A vs. BV (1236.10 e 16), B vs. V (851.12, 924.19, 950.7, 1631.7), V vs. B (740.10, 935.6, 1148.9).
Aínda así, este verso fica aparentemente hipermétrico (nótese a radical emenda soí de Michaëlis e Littera) polo maioritario carácter trisilábico de soía; con todo, esta mesma forma verbal parece computar como bisilábica tamén noutras ocasións (20.11, 1197.29), para alén de xa se rexistrar a variante suia (<ssuya>) en 921.4, frecuente en textos prosísticos (desde textos tabeliónicos galegos até a Crónica Geral d’Espanha de 1344 ou as crónicas de Fernão Lopes), con grafías diversas: suia, suya, suhya... (véxase CGPA, s.v.).
Nin a proposta de Michaëlis nin a de Littera consideran a existencia da locución adverbial a poder (cfr. nota a 25.1-5): ambas as dúas transforman poder nun simple substantivo, reintegrando o pronome eu. Cfr. as frecuentes variacións da locución coa presenza doutros elementos: a gran poder, a (todo) meu poder, a (todo) seu poder, a vosso poder (véxase Glosario, s.v. poder).
Obsérvese o hipérbato, que provoca o afastamento de querer para o final da frase, en posición rimante: ‘nunca averei de vos querer melhor do que vos eu quero’.
Nous utilisons des cookies de tiers à des fins analytiques pour pouvoir connaître les habitudes de navigation (par exemple, les pages visitées). N'oubliez pas que si vous acceptez les cookies de tiers, vous devrez les exclure des options de votre navigateur ou du système proposé par des tiers.
Cliquez sur le bouton correspondant pour accepter ou rejeter les cookies :