I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 850); Nunes (1973 [1928]: 457); Spina (1983: 27 [= LPGP 863]); Cohen (2003: 534); Eirín & Ferreiro (2014: 55); Littera (2016: II, 403).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 137); Machado & Machado (1950: II, 158); Rios Milhám (2018b: III, 335).
III. Antoloxías: Spina (1972: 353); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 210); Arias Freixedo (2003: 787-788).
3 vos] uos B 10 por al] poz al B 13 bõa] bona B
3 vos] vus Michaëlis 8 lhe] lhi Cohen, Littera 9 mesura] mesur(a) Michaëlis 10 eu] (eu) Michaëlis : om. Nunes; rogo] rog(o) Spina 13 Rogastes-mi] Rogastes mi Michaëlis 14 fezesse] fizesse Spina 16 e] om. Michaëlis, Spina, Nunes, Cohen
Esquema métrico: 10a 9’b 9’b 10a 10C 10C (I [= Tav 160:283]) + 10a 10b 10b 10a 10C 10C (II, III [= Tav 160:212])
Encontros vocálicos: 9 mesura‿[e]; 10 rogo,‿e; 13 mi,‿amiga; 16 assi‿é
A expunción do pronome eu en Michaëlis e Nunes só se explica pola resistencia a consideraren a sinalefa rogo‿e.
A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/, o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.
Todos os editores omitiron a copulativa, mais a súa presenza, aínda que ten un certo valor expletivo, resulta pertinente no contexto e non impide a correcta medida decasilábica pola frecuente sinalefa assi‿é (véxase nota a 63.16).