I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 734-735 [= LPGP 938-939]); Littera (2016: II, 531-532).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 31); Machado & Machado (1949: I, 119-120); Rios Milhám (2017: I, 63).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 230).
2 asconde] absconde B 19 vos] uos B
2 que] quen Michaëlis : quem Littera; asconde] absconde Michaëlis 3 vos] vus Michaëlis 5 vós] vus Michaëlis 11 eu] en Littera 12 [non]] om. Michaëlis, Littera 16 assi] ‘ssi Michaëlis, Littera 19 vos] vus Michaëlis 25 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis
(I) Miña señora, hoxe sabe Deus –a quen, sen dúbida, nada se lle oculta– que eu vos quero mellor que a outra cousa, mais non polo ben que eu espere de vós, porque sei xa que por vós non perderei a gran coita do meu corazón (II) que eu teño, miña señora, por vós, que me facedes mal, porque desexo o voso amor e eu non podo niso facer outra cousa; mais non son libre de perder, de forma ningunha, sen morrer, a gran coita do meu corazón, (III) porque infelizmente, miña señora, sei eu moi ben que xa así é: que xa nunca me faredes un ben maior, abofé, do que me fixestes despois de vos ver, e eu non perderei por iso a gran coita do meu corazón;
(IV) mais, se Deus quixer, miña señora, cando eu agora me afastar aquí de vós e sen vós for a onde non vos vexa nin vos poida falar, moi ben sei eu o que acontecerá: morrerei eu, e desaparecerá a gran coita do meu corazón.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8a 8b 8c 8c 8D (= RM 106:3)
Encontros vocálicos: 12 so͂͜o; 16 ja‿assi
As edicións de Michaëlis e Littera non reflicten ningún tipo de ligazón entre as estrofas da composición. Sobre o carácter de verdadeira cantiga ateúda desta composición véxase nota á cantiga 15.
A expresión da omnisciencia de Deus nestes dous versos lembra moi directamente unha fórmula similar (a omnipotencia divina) empregada polo trobador en 61.7-8.
Michaëlis mantén a grafía latinizante absconde, seguramente produto da intervención do copista, como acontece nalgunhas ocasións ao longo dos cancioneiros. Esta forma debe relacionarse coa aparición da variante <obscuro> en B (<oscuro> en V) en 1483.2, e indirectamente con outras pegadas da influencia latina en certas grafías e/ou formas que aparecen con máis ou menos profusión nos cancioneiros (<in> en, <et> e, <cōmo> como, <ella> ela, <dapno> dano etc.).
Para alén da frecuencia do erro <u>/<n> e da súa difícil discriminación nos manuscritos, a lectura e interpretación de <eu> como én de Littera non condí coa repetida construción eu non posso + infinitivo (que nunca se documenta con antecipación do pronome adverbial).
É necesario recuperar o adverbio negativo, á vista da presenza de per nulha guisa ‘de ningún modo’, que esixe a súa presenza (véxanse 188.4, 328.3, 996.16, 1238.3, 1442.21). Deste xeito, sõo será unisilábico, como acontece con certa frecuencia ao longo do corpus: sõo (14.19, 292.18, 317.18, 1118.8, 1629.2), soo (1431.1, 1577.2). Cfr. nota a 10.25.
Aténtese en que a omisión dun elemento de escaso corpo fónico como non é relativamente frecuente ao longo dos cancioneiros, nomeadamente dos apógrafos italianos: 34.7, 380.13, 494.31, 590.13, 783.12, 863.16 etc.
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies:
Anterior
